Zeg het met X

door Zellie Imani

Toen Gouverneur Phil Murphy van New Jersey de noodtoestand uitriep en een bevel uitvaardigde om thuis te blijven, ging ik, net als vele andere Amerikanen, erop uit om etenswaren en andere noodzakelijke dingen in te slaan. Toen ik zag dat de rijen steeds langer werden en de schappen steeds leger raakten, besloot ik niet alleen inkopen voor mezelf te doen, maar ook voor mijn moeder en zuster. Eenmaal aan de kassa dacht ik aan de vele mensen die niet zomaar het geld in hun portemonnee hadden om benodigdheden te kopen voordat ze uitverkocht zouden raken. Of mensen die geen familielid hadden die inkopen voor hen konden doen. Als snel werd duidelijk dat Coveid-19, net als racisme, een virus was dat een onevenredige impact zou hebben op arme en zwarte en gekleurde gemeenschappen. 

Het bevel van Gouverneur Phil Murphy om thuis te blijven was een belangrijke ingreep om de verspreiding van het dodelijke coronavirus een halt toe te roepen. Maar hoewel het voor velen voorkwam dat ze werden getroffen door de symptomen van Covid-19, voorkwam het niet dat gemeenschappen die het toch al zo moeilijk hadden te maken kregen met voedselonzekerheid. Als de maatregel tot doel had het meest kwetsbare deel van de bevolking te helpen de pandemie te overleven door middel van zelfquarantaine, hoe zouden deze mensen dan moeten overleven als ze hun huis niet uit mochten om de broodnodige levensmiddelen, medicijnen en andere noodzakelijke boodschappen in huis te halen?

Rond deze tijd zag ik de eerste activisten op mijn Twitter-tijdlijn die intekenlijsten deelden waarop mensen zich konden aanmelden voor netwerken voor gemeenschapshulp. Deze netwerken verschenen snel over het hele land. Het waren particuliere initiatieven van mensen die middelen deelden en buren ondersteunden die hulp nodig hadden om de pandemie te overleven. Omdat ik de waarde van deze formulieren inzag, deed ik wat elke goede organisator zou doen. Ik kopieerde ze.

Naarmate de dreiging van voedselonzekerheid toenam, nam een plaatselijk IHOP-pannenkoekenrestaurant contact met me op om ontbijtmaaltijden te schenken. Ik nam contact op met een plaatselijk bejaardenhuis om te vragen of ze bereid en in staat waren om voedseldonaties te accepteren. Nadat ik enkele dag 25 ontbijtpakketten had bezorgd, vroeg een van de senioren: “Leveren jullie ook avondeten?” Ik zei, “Jawel.” En nu bezorgen we 200 diners, 3 dagen per week, aan senioren in de hele stad Paterson.

Naarmate de vraag naar hulp groeide, groeide ook de behoefte aan aanvullende hulp en geld. Door foto's, video's en ervaringen te delen op Twitter waren we in staat genoeg geld binnen te halen om onze activiteiten voort te zetten en uit te breiden. Mensen genoten van het kijkje achter de schermen bij het bereiden van de voedselpakketten en de foto's van de ouderen bij wie we de maaltijden bezorgden. Voor het inzamelen van geld voor de instandhouding van onze gemeenschapshulp waren we sterk afhankelijk van mensen die onze Tweets zagen en deelden. Berichten plaatsen op Twitter maakte het voor ons mogelijk steun te verkrijgen van buiten onze lokale gemeenschap. Ons initiatief werd al snel opgemerkt door de media die over ons werk begonnen te berichten. 

Maar het doel van het plaatsen van berichten op Twitter was niet alleen om publiciteit te krijgen. Twitter is altijd al een platform geweest om je leven en ideeën met anderen te delen. In mijn woonplaats waren honderden nieuwe besmettingen. er waren tientallen nieuwe sterfgevallen. Mijn team en ik leefden voortdurend met de vrees dat wij de volgende zouden zijn. We deelden samen de goede tijden. Maar we deelden samen ook de slechte tijden. We spraken voortdurend over het beëindigen van onze activiteiten Maar elke dag kwamen we toch weer samen bij het restaurant om maaltijden te bezorgen bij ouderen met wie we langzamerhand een band aan het opbouwen waren.

Zoals die oudere dame die me vertelde dat ze boodschappen nodig had. Ik belde haar om haar te laten weten dat ik boodschappen voor haar had gedaan. Tijdens het gesprek vertelde ze me dat ze niet in staat was geweest om haar medicijnen op te halen. Ik vertelde haar dat ik dat voor haar zou doen. Ze zei dat ze me een knuffel wilde geven, maar dat kon helaas niet.

Deze momenten betekenden echt iets voor me. Maar toen ik deze momenten deelde op Twitter, kwam ik erachter dat ze ook iets betekenden voor anderen. Tijdens deze momenten leerde ik online vreemden kennen, niet alleen mij wederzijdse volgers. Twitter is een platform waar we ons verhaal kunnen delen. Daarom is mijn advies aan anderen: “Zeg het met Twitter.”

Onze inspanningen hebben ons geleerd dat een gemeenschap meer is dan een groep mensen die bij elkaar in de buurt woont. Het gaat om het helpen van medemensen in tijden van nood. Voor de pandemie hadden velen van ons online netwerken. De pandemie veranderde deze in online gemeenschappen. Gemeenschap vraagt om actie. Gemeenschap is hoe we dit kunnen overleven.

Gemeenschap is hoe we onze vrijheid kunnen herwinnen.

___________________________________________________________________

OVER DE AUTEUR
Zellie Imani is een auteur, docent en organisator. Hij is ook medeoprichter van het Black Liberation Collective, een collectief van zwarte jongeren dat zich inzet voor het hervormen van het hoger onderwijs voor eenheid, krachtenbundeling, directe actie en politieke voorlichting.

OVER DE REEKS
#TwitterVoices: With Our Words is een reeks artikelen waarin verschillende community's in Twitter in het voetlicht worden gezet. Deze reeks bevat interviews, gebruiksscenario's, duidelijke uitleg van onze regels en handhaving, en meer de wijze waarop gewone mensen ons platform gebruiken en naar een hoger niveau tillen. #TwitterVoices: With Our Words is erop gericht meer begrip en medeleven voor elkaar te kweken binnen een breed spectrum van accounts, hashtags en community's.